به گزارش تحریریه، «تیری میسان» در تحلیلی از دیدار گذشته ولادیمیر پوتین و جو بایدن روسای جمهوری روسیه و آمریکا آورده است جنگ جهانی سومی که با حضور ۱۱۹ کشور در سوریه به راه افتاده بود با پیروزی محور سوریه، ایران و روسیه و شکست نظامی ۱۱۶ کشور غربی و متحدانش پایان یافت. این جنگ هزینه های بسیاری را بر جای گذاشت و با ۴۰۰ هزار کشته، تحمیل ۴۰۰ میلیارد دلار خسارت بر سوریه و مشارکت حدود ۱۰۰ میلیارد دلاری تجهیزات روسی همراه بود.

ایالات متحده ای که در سوریه شکست خورده بود در ژنو به دیدار رهبر روسیه پیروز در آن کشور رفت و در این ملاقات طرف پیروز امتیازات گوناگون سیاسی و اقتصادی را از طرف شکست خورده دریافت کرد.

این تحلیلگر فرانسوی اعتقاد دارد: شاید این دیدار پایانی بر دشمنی دو طرف باشد زیرا قدرت های غربی خود را مجبور به دادن هزینه هایی می دانند تا راهی را برای مقابله با چین پیدا کنند که که اکنون به شریکی مهم برای مسکو تبدیل شده است. 

هنوز غربی ها هزینه جنگی را که داعش در سوریه به راه انداخته بودند در کشورشان تجربه نکردند البته آن ها با اتکا به توانایی هسته ای خود مقداری از قدرت و اعتبار خود را حفظ کرده اند.

با این حال نظم نوینی در حال ایجاد است زیرا کشورهای غربی برای کم کردن از ناامیدی بازندگان همگرایی اقتصادی بیشتری را در پیش می گیرند و می خواهند در صورت امکان چین را که بی طرف مانده بود جذب کنند. روسیه هم تلاش دارد خسارت های خود را جبران کند این کار بر پایه دیداری شبیه به کنفرانس یالتا که در زمان جنگ جهانی دوم برگزار شد، صورت گرفت. در آن زمان تقسیم جهان و برلین نتیجه دیدار سران در سال ۱۹۴۵ بود.

در این دیدار پوتین تلاش نکرد تا غرب را خرد و بی اعتبار کند به همین دلیل پوشش رسانه ای چندانی از دیدار وی با بایدن صورت نگرفت و هیچ جزئیاتی مگر اطلاعاتی کم اهمیت برای خبرنگاران و رسانه ها منتشر نشد. حتی پوتین بایدن را به خاطر تجربه، کیفیت تبادل نظر و شفافیت این پیرمرد مورد تحسین قرار داد.

گذشته از هماهنگی های تسلیحاتی، موشکی و هسته ای و دیگر دستاوردهای سیاسی، این دیدار نتایج اقتصادی را هم برای روسیه داشت. موافقت نسبی آمریکا با تامین انرژی اروپا از طریق روسیه، لغو تحریم برخی شرکت های درگیر ساخت خط لوله نورداستریم ۲ از جمله موفقیت های مسکو پس از پایان این دیدار بود. در حوزه دیپلماتیک نیز روابط دو طرف به تدریج عادی می شود ضمن آنکه به نظر می رسد واشنگتن و مسکو در تلاش هستند تا مناطق نفوذ خود را هم تعریف کنند. پوتین خواسته هایی همچون نپیوستن اوکراین به ناتو، ممنوعیت مداخله در بلاروس  و دخالت نکردن در امور داخلی روسیه را مطرح کرد.

به نظر می رسد توافق شد تا خاورمیانه تحت نفوذ هر دو طرف باشد به جز سوریه که مسکو در آن حرف اول و آخر را می زند. در این راستا با هدف جلوگیری از تجدید حیات امپراتوری عثمانی، تعیین رهبری منطقه ای و مانع آفرینی در مقابل عراق، ایران و آذربایجان، کشور سوریه نقشی اساسی را پیدا می کند. یکی از نشانه های این توافق عقب کشیدن سامانه های موشکی آمریکا از بسیاری از کشورهای منطقه بوده است.

در مورد چین اما مسکو پیشنهاد تشکیل ائتلاف با غرب در برابر چین را رد کرد زیرا پوتین می داند تازمانی که روسیه این کار را انجام دهد چین هم ادعایی را در مورد سیبری شرقی مطرح نمی کند. همچنین مسکو طرفدار الحاق بدون درگیری تایوان به چین است.

با این حال ابتکارهایی همچون راه آهن ترانس سیبری، دالان حمل و نقل پریموری ۱ و۲ ، جاده ابریشم شمالی، بزرگراه اروپا-چین شرقی، بزرگراه شمال –جنوب همه از جمله پروژه هایی به ارزش بیش از ۷۰۰ میلیارد دلار هستند که می توانند روسیه را بیش از پیش به چین نزدیک کنند.

خواسته های آمریکا پس از شکست در سوریه نخست در زمینه امنیت سایبری است. حملات رایانه ای یا دخالت در امورداخلی همچون انتخابات از جمله نگرانی های واشنگتن در مورد مسکو است. این در حالی است که برخلاف ادعاهای رسانه های غربی، بخش عظیمی از حملات رایانه ای از داخل خاک ایالات متحده صورت می گیرد.

پایان/